સર્વ પ્રાણીઓના નામ ધરાવનાર,સર્વ-રૂપ,સર્વને સ્ફુરણ આપનાર,અને સર્વને સત્તા આપનાર-એ સ્વયં-પ્રકાશ દેવ (પરમાત્મા કે બ્રહ્મ) જ પ્રણામ કરવા કે પૂજવા યોગ્ય છે.
જયારે પુરુષ એ દેવને જાણે છે,ત્યારે એ દેવ,સર્વ-કાળમાં અને સર્વ-દેશમાં તે પુરુષને પ્રકાશે છે.અને પ્રત્યેક વસ્તુમાં-તેનું સ્ફુરણ થવાથી,તે એ જ વિષય-રૂપ થાય છે.
સર્વ-વ્યાપક અને સર્વદા સ્ફુરણ-રૂપ હોવાને લીધે-
એ દેવનું આવાહન (પરમાત્માને બોલાવવા માટે) કરવાની કે તેને માટે મંત્રો ભણવાની કશી જરૂર નથી.
હે વસિષ્ઠ મુનિ,જે જે વસ્તુનું અવલોકન કરવામાં આવે,તે તે વસ્તુમાંથી તે દેવ મળી આવે છે.
વિષયો તેમ જ વિષયોનાં દર્શનો,મન નો અને સાક્ષીનાં સ્વરૂપોને એ દેવ જ ધરે છે.
એ મોટો દેવ જ આદ્ય,પૂજ્ય,નમસ્કાર કરવા યોગ્ય,સ્તુતિ કરવા યોગ્ય અને
જે જે મોટામોટા જાણવાના પદાર્થ છે તેઓની પણ -તે-પરાકાષ્ઠારૂપ છે.એમ સમજો.
વૃદ્ધાવસ્થા,શોક તથા ભયને મટાડનારા-એ દેવનું અવલોકન કરવામાં આવે,
તો,તેવું અવલોકન કરનારા પ્રાણીને ફરીવાર જન્મ લેવો પડતો નથી.
જાણવામાં આવવાથી સર્વ પ્રાણીઓને અભય દેનાર,આદ્ય,યત્ન વગર સેવી શકાય તેવું,
જન્મ-રહિત અને પોતામાં જ રહેલું એ પરમાત્મા-રૂપ જે પરમ-પદ છે-તે તમે જ છો,
માટે બહારની દ્રષ્ટિઓમાં શા માટે મોહ પામો છો?
(૩૬) ઈશ્વર-સ્વ-રૂપ-નિરૂપણ
સદાશિવ કહે છે કે-હે વસિષ્ઠ મુનિ,આમ છે,એટલા માટે,સર્વમાં સામાન્ય-સત્તા-રૂપે રહેલા,પોતાના જ અનુભવ-રૂપ અને શુદ્ધ જે એક ચૈતન્ય છે,તે જ પોતાના દર્શન-માત્રથી સંસાર-રૂપી રોગને ટાળે છે,
તે પ્રકાશ-મય છે અને સરનું સ્વામિત્વ ધરાવે છે-એવો બ્રહ્મ-વેત્તાઓએ નિર્ણય કરેલ છે.
એ જ નિર્મળ ચૈતન્ય-રૂપ મૂળ તત્વ,
તે સઘળાં કારણોના કારણ-રૂપ,સંસારના પરમ-સાર-રૂપ,પામવાના સઘળા પદાર્થોમાં મુખ્ય,
સઘળા બીજોના બીજ-રૂપ,પોતે કારણથી રહિત,નિર્દોષ,પોતાની સત્તાથી સઘળા પદાર્થોને સત્તા આપનાર,
મન આદિથી અગમ્ય,સંસારના સ્પર્શથી રહિત,સર્વની બુદ્ધિઓની વૃત્તિઓને પ્રકાશ આપનાર,
જીવના પણ અંદરના સાર-રૂપ,પોતા-રૂપ સઘળાં દૃશ્યોને પ્રગટ કરનાર,દ્રશ્યોના પરમ અધિષ્ઠાન-રૂપ અને
માયાથી પોતાની જ અનેક પ્રકારે ભાવના કરનાર છે.