प्रकाशो मे निजं रूपं नातिरिक्तोऽस्म्यहं ततः । यदा प्रकाशते विश्वं तदाहं भास एव हि ॥८॥
પ્રકાશ (જ્ઞાન) એ જ “મારું પોતાનું સ્વ-રૂપ છે” જેથી “હું” પ્રકાશથી જુદો છું જ નહિ,
--એટલે જગત જયારે પ્રકાશે (ભાસે) છે,ત્યારે “હું” (આત્મા) જ જગત રૂપે ભાસે છે.(૮)
अहो विकल्पितं विश्वमज्ञानान्मयि भासते । रूप्यं शुक्तौ फणी रज्जौ वारि सूर्यकरे यथा ॥९॥
જેમ,અજ્ઞાનને લીધે છીપલામાં ચાંદી ભાસે (દેખાય) છે, દોરડામાં સર્પ ભાસે છે,અને
--સૂર્યના કિરણોમાં જેમ મૃગ-જળ ભાસે છે, તેમ,
--અજ્ઞાનથી જ કલ્પાયેલું જગત મારામાં (“હું” માં) ભાસે છે.(૯)
मत्तो विनिर्गतं विश्वं मय्येव लयमेष्यति । मृदि कुम्भो जले वीचिः कनके कटकं यथा ॥१०॥
જેમ,માટીમાંથી બનેલો ઘડો માટીમાં, પાણીમાંથી ઉપજેલો તરંગ પાણીમાં અને,
--સોનામાંથી બનેલું કડું સોનામાં જ લય પામે છે (મળી જાય છે) તેમ,
--મારામાંથી (આત્મામાંથી) ઉદ્ભવ પામેલું જગત મારામાં જ (આત્મામાં જ) લય પામે છે.(૧૦)
अहो अहं नमो मह्यं विनाशो यस्य नास्ति मे । ब्रह्मादिस्तम्बपर्यन्तं जगन्नाशोऽपि तिष्ठतः ॥११॥
બ્રહ્માથી માંડીને તરણા (તૃણ) સુધીના જગતનો નાશ થાય છે પણ,
--“હું” (આત્મા) નો વિનાશ થતો નથી,તેવા
--આત્માને નમસ્કાર કરું છું, અહો,તે આત્મા કેટલો આશ્ચર્ય સભર છે ?!! (૧૧)
अहो अहं नमो मह्यमेकोऽहं देहवानपि । क्वचिन्न गन्ता नागन्ता व्याप्य विश्वमवस्थितः ॥१२॥
અહો,હું મને એટલે કે મારામાં જ રહેલા “હું” (આત્મા) ને નમન કરું છું,
--હું દેહધારી હોવા છતાં “એક” જ છું (હું અને આત્મા એક જ છું),
--જે આત્મા,નથી કશે જતો કે નથી કશે આવતો,પરંતુ હું જગતને વ્યાપીને રહ્યો છે.(૧૨)
अहो अहं नमो मह्यं दक्षो नास्तीह मत्समः । असंस्पृश्य शरीरेण येन विश्वं चिरं धृतम् ॥१३॥
અહો, હું, મને એટલે કે મારામાં રહેલા “હું” (આત્મા) ને વંદન કરું છું,
--મારા (મારા આત્મા) જેવો કોઈ ચતુર નથી કે જેના વડે (જે આત્મા વડે)
--આ શરીર સાથે સંસર્ગ સાધ્યા વિના પણ આ વિશ્વ ચિરકાલથી ધારણ કરાયું છે (૧૩)
अहो अहं नमो मह्यं यस्य मे नास्ति किञ्चन । अथवा यस्य मे सर्वं यद् वाङ्मनसगोचरम् ॥१४॥
અહો, હું મને એટલે કે મારામાં રહેલા “હું” (અહં-આત્મા) ને નમસ્કાર કરું છું,
--જે “મારા” માં (આત્મામાં) કાંઇ જ (કશુંય) નથી,અને (છતાં ય પણ)
--તે “મારા”માં (આત્મામાં) મન અને વાણી જેવા વિષયોરૂપ બધું યે છે (પણ ખરું) !! (૧૪)